درفک خبر
علیرغم استفاده از مصالح و تکنولوژی پیشرفته و صرف هزینه های هنگفت در طراحی و ساخت پلهاهر ساله شاهد شکست و یا تخریب پلهای زیادی در کشورمان در اثر وقوع سیلاب هستیم. شکست و تخریب پلها علاوه بر خسارات مالی و گاهی هم جانی راه ارتباطی به نقاط سیل گیر و محتاج کمک رسانی را قطع می کند و خسارتها را دو چندان می نماید.
شاهدیم پل های هزاران ساله در کشور هنوز پابرجا ماندهاند اما سازههای جدید با یک سیل فرو میریزند و متاسفانه امروز تعصب، عرق ملی، احساس مسئولیت و نظارتهای کافی وجود ندارد.
یکی از نکات قابل توجه این است که بسیاری از پلهای قدیمی که گاه از دوران صفویه بهجا ماندهاند، بر اثر بلایای طبیعی رخداده در آن مناطق، تخریب نشدهاند و هنوز زیر پای رهگذران، پابرجا هستند و عابران و چهارپایان و وسایل مختلف حمل و نقل بشر را از این سوی رودخانه به آن سوی آب میرسانند
پل های تاریخی به دلایل مختلف نظیر سبک معماری، نوع طراحی آیرودینامیکی، موقعیت جغرافیایی و مصالح بهکار گرفته شده در ساختشان، در برابر هجوم سیلاب مقاومت کردهاند.
تخریب سازه های پل که به تازگی احداث شده نشان می دهد که هیچگونه مطالعات کارشناسی از رودخانه های صورت نگرفته وهم اکنون کیفیت پلها و راه های ارتباطی احداث شده زیر سوال رفته و تخریب سازه های جدید مایه خجالت و شرمساری است.
در امر نظارت بر ساخت و سازها آنطور که باید عمل نمیشود، در حالی که ما نخبگان بسیار زیادی در موضوع معماری در کشور داریم. متاسفانه اکثر مناقصه های پل سازی با لابی انعقاد قراردادمی شود و نهادها بسیار کم بر روی اجرای آن قرارداد نظارت میکنند، برخی پیمانکاران هم در این میان آن طور که باید در ساخت یک پروژه تعهد لازم را ندارند
باید نگاه جدیدی در این زمینه ایجاد شود تا در آینده با کمترین آسیب ها مواجه شویم.
زیر ساخت های اکثر پل ها تحمل دبی طغیانی رودخانه ها را ندارند و متاسفانه بسیاری از آنها بر اثر سیل تخریب شده اند یا در شرف تخریب هستند.
خطرات سیل همچنان پابرجاست وتوجه به این موضوع که باید پیش از وقوع اتفاق از آن پیشگیری کرد و تلفات جانی یا مالی را به حداقل رساند از ابتداییترین حقوق مردم است؛ کاری که مدیران بحران در ایران هرگز به آن فکر نمیکنند و تا لحظهای که مصیبتی به بار نیاید درصدد جلوگیری از آن قدمی برنمیدارند
محسن حبیبی کارشناس ارشد عمران