حرمت تریبون های مقدس

درفک خبر/ دیروز بحران برف و بهمن، امروز “کرونا” و فردا بحرانی دیگر، باید یاد بگیریم که بشریت همیشه در کمین خطر و بحران است. و اما کرونا؛ ویروسی که حیات دنیا را به سُخره گرفته است آن چیزی که دیروز، امروز و فرداها ما را نجات خواهد داد؛ وفاق، همدلی و ایجاد آرامش است مبادا تریبون و قلمی که در دست ماست را در راستای ایجاد تنش و واهمه در جامعه به کار ببریم و یا با سخنی نسنجیده دل انسانی را برنجانیم.

، بهرام قربانپور در یادداشتی نوشت؛ دوم اسفند هم با حماسه غرورآفرین مردم تمام شد و حیفم آمد مطلبی که همانند استخوانی در گلویم گیر کرده بود و در دلم سنگینی می کرد را به رشته تحریر در نیاورم.

داستان ملامت من از آنجایی شروع می شود که بحران برف سراسر گیلان عزیز بویژه شهرستان همیشه سبز رودبار را دامن گیر کرده بود و از سوی دیگر سقوط بهمن در روستای رشته رود چند خانواده را زیر آوار برده بود و همه چیز بوی یاس، ناکارآمدی و بی تدبیری می داد، عده ای به جای تدبیر و مدیریت جهادی، سعی می کردند رفتار و فعالیت های مردمی و بسیجی وار عده ای را در این بحبوحه بحران به نام خود بزنند غافل از آنکه چند خانواده ای زیر آوار هستند و هیچ خبری از ممات و حیاتشان در دسترس نبود!

عده ای هم با استفاده از تریبون های مقدس بجای ایجاد همدلی، آرامش و وفاق، برطبل ناآرامی، بی تدبیری و نفاق می کوبیدند.

در این میان خیری از جنس محبت، ایثار و فداکاری و از دیار روستازادگان برخواست در حالی که هر کسی از نخ (کار) دیگری برای خود کیسه می دوخت؛   او برای رضای خدا و نجات هم ولایتی هایش، با کمک اهالی روستای رشته رودکوشید و توانست از میان پنج نفری که سه شبانه روز زیر آوار بهمن جان داده بودند، دو نفر را نجات دهد و آن وقت عده ای که امکانات و تجهیزات در اختیارشان بود و می توانستند کاری از پیش ببرند، فقط برای سلفی گرفتن و عکس های یادگاری اعلام آمادگی کردند.

مخاطب خاص من نه آن سلفی بگیر و نه این خیر ارزشمند؛ بلکه همان تریبون بدستی است که بجای معنویت بخشی، مسائل را به چیزهای ناصواب گره زد.

آنهایی که باید بدانند خوب می دانند، که این خیر روستازاده دیار ما، فرزندی از جنس ایثار،  پاسدار انقلاب و رزمنده دوران دفاع مقدس است و به هیچ عنوان وصله ناجوری به آن نخواهد چسبید و آوازه خیرخواهانه اش، نه تنها خاص و عام این دیار بلکه فرسنگ های دور هم پیچیده است.

چه خوب است اگر چند صباحی تریبون، قلم و جایگاهی در اختیار ماست آن را برای منافع شخصی و جناحی هزینه نکنیم، این تریبون های مقدس “حرمت” دارد و متعلق به همه است.

پای این تریبون، قلم و مسئولیت ها، خون های زیادی ریخته شده و باید قدر قطره قطره خون این مردان بی ادعا را بدانیم.

دیروز بحران برف و بهمن، امروز “کرونا” و فردا بحرانی دیگر، باید یاد بگیریم که بشریت همیشه در کمین خطر و بحران است. و اما کرونا؛ ویروسی که حیات دنیا را به سُخره گرفته است آن چیزی که دیروز، امروز و فرداها ما را نجات خواهد داد؛ وفاق، همدلی و ایجاد آرامش است مبادا تریبون و قلمی که در دست ماست را در راستای ایجاد تنش و واهمه در جامعه به کار ببریم و یا با سخنی نسنجیده دل انسانی را برنجانیم.

یادمان نرود برف، بهمن، سیل، زلزله و کرونا و هزاران بلای ناخوشایندی که بشریت را تهدید می کند فقط با همدلی، انسانیت و شرافتمندی، شکست می خورد نه با فروش ماسک هزار تومانی به قیمت پنجاه هزار تومان.

خوشا به آنهایی که در بحران برف، بهمن و اکنون کرونا آستین خیرخواهی و نوع دوستی بالا زدند و روی انسانیت و شرافت مندی را “سپید” کردند.

پادزهر کرونا احتکار، کم فروشی و گرانفروشی نیست وقتی خودمان به یکدیگر رحم نمی کنیم چه انتظاری از آن ویروس داریم؛ شکست کرونا یک جهاد انسانی می خواهد.

یک رسانه هیچ وقت در زمان متوقف نمی شود بلکه بروز و به قول امروزی ها “آن لاین” است؛ اگر نگارنده فلاش بکی به موضوع سقوط بهمن رشته رود و برخی بی مدیریتی ها و حواشی سخنرانی یک تریبون بدست داشته، هدفش تخریب و ایجاد تنش نبوده بلکه فقط خواسته تلنگری زده باشد تا افراد در شرایط بحران با صحبت های نسنجیده در صدد مرگ انسانیت و خیرخواهی نباشند.